Labogids klinische biologie
Albumine
Code LIS
ALBE
Eenheid
%
Belangrijke informatie
Onderdeel van electroforese op serum
Sperperiode: 30 dagen. Bij een herhaalde aanvraag binnen de sperperiode wordt de test slechts opnieuw uitgevoerd bij uitdrukkelijke vermelding of na overleg met de klinisch bioloog.
Klinische achtergrond
Het belangrijkste doel van een serum eiwitelektroforese is de detectie van monoclonale en/of afwijkende pieken. Andere elektroforetische beelden, zoals die van nefrotisch syndroom en levercirrhose, kunnen een significante bijdrage leveren tot de diagnose, hoewel ze niet noodzakelijk zijn. Genetische varianten, zoals a1-antitrypsine deficiëntie, bisalbuminemie of heterozygote fenotypes van transferrine en complement, kunnen door eiwitelektroforese geïdentificeerd worden.
Er kunnen 5 belangrijke fracties in een elektroforese onderscheiden worden :
· albumine zone: bestaat voornamelijk uit albumine
· a1-zone: bestaat voornamelijk uit a1-antitrypsine en a1-zuur glycoproteine (of orosmucoid).
· a2-zone: bevat onder meer a2-macroglobuline, haptoglobine, ceruloplasmine.
· b-1 en b2 zone: bevat onder meer transferrine, hemopexine en C3 (complement).
· g-zone: bestaat voornamelijk uit gammaglobulines (vnl IgG, IgA en IgM).
Principe van de test
Eiwitelektroforese is de scheiding van eiwitten op basis van elektrische lading en massa. Eiwitten zijn amfoterische moleculen: ze kunnen elektrisch neutraal, positief (kationisch) of negatief (anionisch) geladen zijn. Negatief geladen ionen migreren naar de anode (positieve pool) en positief geladen ionen migreren naar de kathode (negatieve pool) in het elektrisch veld.
De elektrische lading van eiwitten is afhankelijk van de ionisatie van de amino- en carboxylgroepen, welke op zijn beurt afhankelijk is van de buffer in het elektroforetisch systeem, en van de structuur van het eiwit. Wanneer een eiwitmolecule elektrisch neutraal is, is de moleculaire formule: NH3+-R-COO-. Wanneer een eiwitmolecule in een zure buffer opgelost wordt, heeft het een positieve lading: NH3+-R-COOH. Wanneer een eiwitmolecule in een alkalische buffer opgelost wordt, heeft het een negatieve lading: NH2-R-COO-. De benaming zuur of alkalisch is relatief t.o.v. het isoëlektrisch punt (pI) van een eiwitmolecule. Het isoëlektrisch punt is de pH waarbij een specifiek eiwit geen lading draagt en dus niet migreert in een elektrisch veld.
De effecten van het dragermedium op de migratie van eiwitten hangen sterk af van de poriegrootte van het medium en van de adsorptie van de eiwitten aan het dragermedium (chromatografisch effect). Een kleine poriegrootte resulteert in bredere bandjes omdat verschillende moleculen van hetzelfde eiwit met een andere snelheid migreren. Andere effecten van het dragermedium op de elektroforese zijn ionenuitwisseling en chemische reacties.
Eiwitelektroforese is een techniek die routinematig gebruikt wordt in de routinelaboratoria om te screenen naar abnormaliteiten. MINICAP is ontwikkeld om deze test volledig te automatiseren.
Afname
SERUM
Alternatieve monstertypes
Geen
Stabiliteit monster
10 dagen op 2-8°C en 1 maand op -20°C indien binnen de 8u na ontvangst in diepvries.
Interferentie
Minicap Protein(e) 6
Referentiewaarden
Bepaling
Referentiewaarden
Albumine
Alfa-1-globulines
Alfa-2-globulines
Bèta-globulines
Gamma-globulines
55.8-66.1 %
2.9-4.9 %
7.1-11.8 %
8.4 – 13.1 %
11.1-18.8 %
Doorbelwaarden
Bron referentiewaarden
Uitvoerfrequentie
Dagelijks meermaals op werkdagen
Urgentie
Neen
TAT (turn around time)
Toestel
Minicap
Analytisch meetbereik
Niet van toepassing
Afdeling
Biochemie (BIO)
Uitvoerend labo
DoorstuurInfo
Terugbetaling
540455